Facebook

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Η σκοτεινή πλευρά του Yves Saint Laurent


Με έναν πρόγονο που συνέταξε το συμβόλαιο γάμου του Ναπολέοντα και της Ζοζεφίνας και έναν άλλον που υπήρξε μοντέλο του Μπαρτόλντι για το «Αγαλμα της Ελευθερίας», ο μικρός Ιβ από το Οράν της Αλγερίας ήταν «καταδικασμένος» να γίνει ο μεγάλος Σεν Λοράν του Παρισιού. Ο «βασιλιάς της υψηλής ραπτικής», όπως ήταν γνωστός, απέσπασε με τις δημιουργίες του διεθνή αναγνώριση και κατάφερε να γίνει μέλος της ελίτ των σχεδιαστών μαζί με τη Chanel και τον Christian Dior, από την ημέρα που τον διαδέχτηκε, το 1958, σε ηλικία μόλις είκοσι ενός ετών.





Μία νέα έκθεση, που άνοιξε τις πύλες της στο Λε Πετίτ Παλέ της γαλλικής πρωτεύουσας και θα διαρκέσει μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού, κάνει μια αναδρομή στην επαγγελματική πορεία μιας «ιδιοφυΐας». «Συνήθως, οι εκθέσεις οι οποίες είναι αφιερωμένες σε σχεδιαστές μόδας περιλαμβάνουν περίπου εκατό δημιουργίες τους. Εμείς παρουσιάζουμε τριακόσιες» λέει η έφορος του Λε Πετίτ Παλέ, η Φλόρενς Μίλερ, η οποία επισημαίνει ότι το σύνηθες πρόβλημα με την υψηλή ραπτική είναι η έλλειψη αρχείων. «Οχι όμως και στην περίπτωση του Ιβ Σεν Λοράν. Ο Πιέρ Μπερζέ είχε αρχειοθετήσει όλες τις κολεξιόν του, από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα. Αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο. Από τη στιγμή που ο μέσος οίκος υψηλής ραπτικής έχει κρατήσει περίπου τετρακόσια μοντέλα από τις κολεξιόν του, ο Ιβ Σεν Λοράν έχει πέντε χιλιάδες» λέει. Η επιλογή του χώρου δεν έγινε τυχαία. Ενα σόου όπως αυτό, θα περίμενε κανείς ότι θα φιλοξενούνταν στο «Μuseum of Decorative Arts» του Παρισιού, όμως ο Μπερζέ, φίλος, πρώην σύντροφος και συνεργάτης του Ιβ Σεν Λοράν, αποφάσισε ότι η «Τέχνη του Ιβ» άξιζε να παρουσιαστεί μόνο στα πιο φημισμένα μουσεία Καλών Τεχνών του κόσμου.

Ακριβώς από αυτό το σημείο «Τέχνη us μόδα» επιλέγει να ξεκινήσει τη βιογραφία της με τίτλο «Saint Laurent, Mauvais Garcon» η συγγραφέας Μαρί-Ντομινίκ Λελιέβρ, που σοκάρει τη Γαλλία. «Ηταν μονάχα ένας μόδιστρος» γράφει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι ούτε λίγο ούτε πολύ ο Ιβ Σεν Λοράν ήταν ένας ταλαντούχος άνθρωπος, αλλά σε καμία περίπτωση καλλιτέχνης. Για τη συγγραφή του βιβλίου της, όπου απαριθμεί όλες τις ουσίες στις οποίες ήταν εθισμένος ο Σεν Λοράν (ηρωίνη, κοκαΐνη, κάνναβη, όπιο και αναψυκτικά τύπου cola, που συνήθιζε να πίνει με τα βαρέλια), η Λελιέβρ μίλησε με συγγενείς, συναδέλφους και φίλους του, συμπεριλαμβανομένου και του Μπερζέ. Στην πορεία όμως εκείνος όχι μόνο σταμάτησε να συνεργάζεται μαζί της, αλλά προσπάθησε και να σαμποτάρει το βιβλίο, παρακινώντας και άλλους κοινούς γνωστούς να κάνουν το ίδιο.


Ομοφυλοφιλία και καταχρήσεις

Αν αναγνωρίζει ένα πράγμα στον Σεν Λοράν η Λελιέβρ είναι ότι αποτελούσε την έκφραση μιας ολόκληρης εποχής και συγκεκριμένα των 60s και 70s. «Εζησε αυτές τις δεκαετίες στο μάξιμουμ. Τα είχε όλα: Νιάτα, ομορφιά, ταλέντο. Ηταν ο Μικ Τζάγκερ της υψηλής ραπτικής» προσθέτει η Λελιέβρ. Πριν γίνει όμως ο Τζάγκερ της μόδας, ο Σεν Λοράν δεν ήταν παρά ένα ντροπαλό παιδί από την Αλγερία όπου δεχόταν τα πειράγματα των συμμαθητών του για τη θηλυπρέπεια που τον διέκρινε. Τα ομοφυλοφιλικά γούστα του έγιναν γρήγορα αντιληπτά και αποδεκτά από το οικογενειακό περιβάλλον του, δηλαδή την αδελφή του Μπριζίτ και τη μητέρα του Λουσιάν, οι οποίες τον έχασαν από κοντά τους στα δεκαπέντε χρόνια του, όταν εκείνος αποφάσισε να ακολουθήσει κάποιον έρωτά του στη Γαλλία. Εκεί, «τις νύχτες γονάτιζε κάτω από τις γέφυρες του Παρισιού για να ευχαριστήσει νεαρούς Αραβες» αναφέρει χαρακτηριστικά στη βιογραφία της η Λελιέβρ, σε ένα από τα αποσπάσματα του βιβλίου, όπου γίνεται λόγος για τη σεξουαλική ζωή του.

Τα ανέμελα χρόνια για τον Ιβ τελείωσαν με την έναρξη του Γαλλο-Αλγερινού πολέμου. Το 1958 ήταν ήδη είκοσι δύο ετών και επικεφαλής του οίκου Christian Dior, όμως η οικογένειά του εξακολουθούσε να ζει στην Αλγερία. Καθώς ο αποικιακός πόλεμος φούντωνε, ο Σεν Λοράν παρουσιαζόταν από τον Τύπο σαν ένας προνομιούχος νεαρός άντρας που «θα έπρεπε να του απαγορευτεί να ντύνει νεαρές γυναίκες στο Παρίσι και να πάει να πολεμήσει για τη Γαλλία». Εχοντας επωφεληθεί από επαναλαμβανόμενες αναβολές, ο διάσημος μόδιστρος κλήθηκε να κάνει το καθήκον του στο Στρατό το 1960. Η στρατιωτική θητεία του ωστόσο δεν διάρκεσε πολύ, καθώς είκοσι μέρες μετά την ορκωμοσία του εισήχθη στην ψυχιατρική πτέρυγα του Στρατιωτικού Νοσοκομείου του Βαλ Ντε Γκρας στο Παρίσι, από όπου και ξεκίνησε ο εθισμός του στα ηρεμιστικά.

Στις 5 Ιουλίου του 1962, έναν μήνα μετά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Αλγερίας, γίνεται μαζική σφαγή Ευρωπαίων στο Οράν. Η οικογένειά του γλιτώνει και μεταναστεύει στη Γαλλία μαζί με ένα εκατομμύριο άλλους συμπατριώτες τους. Για να ξεχάσει τα τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν το τέλος της νιότης και της αθωότητάς του, ο Ιβ Σεν Λοράν καταφεύγει στο Μαρακές το 1967, όπου βρίσκει ένα δεύτερο σπίτι και κάνει πολλούς νέους φίλους. Η Ανίτα Πάλενμπεργκ, η Μαριάν Φέιθφουλ, ο Μικ Τζάγκερ, ο Οσι Κλαρκ και ο Κιθ Ρίτσαρτντς είναι μερικοί εξ αυτών. Η ηρωίνη και το όπιο του κρατάνε συντροφιά τα πρωινά, το ουίσκι, τα βάλιουμ και η κοκαΐνη γίνονται το αγαπημένο του κοκτέιλ τις νύχτες. Παρ’ όλα αυτά, όπως μπορεί κανείς πολύ εύκολα να διακρίνει από την έκθεση στο Λε Πετίτ Παλέ, τα χρόνια από το 1965 έως το 1976 είναι τα πιο δημιουργικά του.


Ερωτες και κατάθλιψη

Πραγματικά, «mauvais garcon», δηλαδή «κακό παιδί», ο Ιβ γίνεται στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν ερωτεύεται τρελά τον τότε εραστή τού Καρλ Λάγκερφελντ, τον Ζακ Ντε Μπασέρ, για τον οποίο παραλίγο να εγκαταλείψει πλήρως τον Μπερζέ. Ο Ντε Μπασέρ, όπως γράφει η Λελιέβρ, φημιζόταν για τα «μυώδη βράδια» του με πυροσβέστες και όχι μόνο, συμπαρασύροντας στην ακολασία και τον Σεν Λοράν. Ο Μπερζέ αναγκάστηκε έτσι κάποια στιγμή να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά. Οπως αποκάλυψε η αδερφή του Ντε Μπασέρ στη Λελιέβρ μετά από μια συζήτηση που έκανε ο Μπερζέ με τον Ντε Μπασέρ, εκείνος διέκοψε κάθε επικοινωνία με τον Ιβ. Η αδελφή του τελευταίου αρνήθηκε να αποκαλύψει τι ειπώθηκε σε αυτήν τη συνάντηση. Λίγο καιρό μετά πάντως συνέβη ένα περίεργο περιστατικό. Ο Ιβ εξαφανίστηκε για ένα ολόκληρο βράδυ και ο Μπερζέ αναγκάστηκε να καλέσει την αστυνομία, η οποία και εντόπισε τον σχεδιαστή σε νοσοκομείο του Παρισιού σπασμένο στο ξύλο.

Με το πέρασμα των χρόνων, το extreme lifestyle του άρχισε να δίνει τη θέση του σε ένα πιο μοναχικό. Εκείνος γινόταν όλο και πιο καταθλιπτικός και απόμακρος και προτιμούσε να κλείνεται στο σπίτι του στο Παρίσι, διαβάζοντας μυθιστορήματα του Προυστ. «Εχω γνωρίσει τον φόβο και τον τρόμο της μοναξιάς. Εχω γνωρίσει και εκείνους τους υστερόβουλους φίλους που ονομάζονται ηρεμιστικά και ναρκωτικά. Εχω γνωρίσει τη φυλακή της κατάθλιψης και τον περιορισμό του νοσοκομείου. Μια μέρα όμως κατάφερα να βγω σώος από όλα αυτά, ζαλισμένος, αλλά παρ’ όλα αυτά νηφάλιος» δήλωσε ο διάσημος σχεδιαστής την ημέρα που ανακοίνωσε την παραίτησή του από τον χώρο της μόδας, το 2002, παραδεχόμενος έτσι τον εθισμό του στις ουσίες. Αυτό που τον ώθησε στην παραίτηση ήταν ότι στο τέλος της επιτυχημένης επαγγελματικής του καριέρας κατέληξε να είναι απλά ένας υπάλληλος της δικής του επιχείρησης.


ΠΕΤΡΙΝΑ ΚΑΛΑΜΒΟΚΙΔΗ



www.espressonews.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

our.news@live.com